Muzeum Huty Szkła Rapotín

Muzeum Huty Szkła Rapotín
Historia szklarzy z Rapotína i samej huty szkła jest teraz opowiedziana w ekspozycji muzealnej. Historia rozwija się w czasie, podobnie jak poszczególne przedmioty, plakaty i inne eksponaty. W muzeum można zobaczyć wiele typowych produktów huty szkła i piec szklarski.

W muzealnych gablotach prezentowane są produkty o różnych kształtach wykonane z dmuchanego szkła, szkła maszynowego, szkła giętego lub hartowanego. Informacje znajdują się na specjalnych plakatach, a audioprzewodnik "wciąga" zwiedzających w historię hutnictwa szkła. W opowieściach pojawiają się postacie z historii huty szkła w jej przełomowych momentach. Możliwe jest również wysłuchanie autentycznych świadectw hutników. Dwa interaktywne ekrany prezentują strony z katalogów Schreibera i katalogów powojennych. Dzieci również będą się dobrze bawić w muzeum, gdzie mogą dowiedzieć się o hucie szkła i jej działalności produkcyjnej w zabawny sposób.

Oglądając ręcznie malowane i w inny sposób zdobione szkło oświetleniowe, wazony i inne szkło użytkowe, można docenić kunszt i kreatywność hutników, dla których praca ta była życiową misją.

Historia huty szkła
Od 1829 roku kolejne pokolenia hutników kształtowały życie huty szkła Rapotín i rozpowszechniały jej sławę. W latach siedemdziesiątych XIX wieku Josef Schreiber i jego krewni zaczęli modernizować firmę, ogrzewając piece gazem generatorowym i jako pierwsi w Austro-Węgrzech zaczęli produkować szkło prasowane. Mała huta szkła stopniowo przekształciła się w dużą firmę szklarską z oddziałami w Niemczech, Słowacji i Czechach oraz biurami sprzedaży w Europie, Nowym Jorku w USA i Melbourne w Australii.

Później przyszły gorsze czasy, kryzys i wojna. Ale kreatywni ludzie znaleźli wyjście. Rozpoczęła się wspaniała era produkcji szkła oświetleniowego. Do lamp naftowych i gazowych doszła produkcja lamp elektrycznych i żyrandoli. Począwszy od okresu międzywojennego szkło oświetleniowe Rapotín należało do najlepszych na świecie, a to za sprawą wydajnego szkła opalowego opracowanego we współpracy z Państwowym Instytutem Badawczym Szkła.

Po II wojnie światowej Rapotín był również pierwszym producentem szkła płaskiego. Fabrykę opuszczały miski sypialniane, głęboko gięte abażury, laboratoryjne szalki Petriego i inne wyroby. Wprowadzenie ciągłego topienia umożliwiło produkcję innych rodzajów szkła na masową skalę. Nie było łatwo wprowadzić produkcję szkła hartowanego do wypełnień kuchenek, a później do innych urządzeń, ale lokalni szklarze również opanowali tę technologię.

W latach 70. i 80. w hucie szkła pracowało ponad 800 pracowników. Po 180 latach ta niegdyś znana na całym świecie huta szkła ostatecznie zaprzestała produkcji.